***

მკითხეს: ნუთუ არ გტკივა? ნუთუ არდარდობ რამეს?
– წელში მომხარა სევდავ, ჩემი თვალები გამცემს.
ეს ღიმილი კი დამრჩა, ვერ გამიგია როგორ?!
გულწრფელი თითქოს არ ჩანს . . .  ცინიზმის დაკრავს ფერი
საკუთარ ბედს დავცინი, ჩემს ცხოვრებაზე ვფიქრობ. . .

როდის მოვკალი ჩემში პატარა ბავშვი ლაღი?

გადამარჩინე კარგო, ნუ მომიგონებ ავად.
შენსავით არვინ მიცნობს, როგორ ვიცხოვრო აწი,

შენთვის ვსუნთქავდი , შენით ვზომავდი აღმართ დაღმართს.

განა არ მტკივა მართლა?

განა არაფერს ვდარდობ?

ღიმილში ვმალა სევდას და მოლოდინით ვხარობ.

ნ.შ 12,02,2018